Ένα κέικ με ανθότυρο και αμύγδαλα. Είναι αφράτο και άγλυκο και γλυκαίνει με γλυκό του κουταλιού σταφίδα.
Κέικ
700 γρ. σταφίδες ξανθές, μεγάλες, κορινθιακές
500 γρ. μέλι
750 γρ. κρασί λευκό, ξηρό
1 τεμ. λεμόνι (μόνο το ξύσμα)
1 τεμ. πορτοκάλι (μόνο το ξύσμα)
250 γρ. αμύγδαλα λευκά, αλεσμένα σε σκόνη
170 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 τεμ. λεμόνια (μόνο το ξύσμα)
300 γρ. ανθότυρο
230 γρ. βούτυρο αγελάδας, εκτός ψυγείου για αρκετές ώρες
250 γρ. ζάχαρη
6 τεμ. κρόκοι αυγών
6 τεμ. ασπράδια αυγών
Κέικ
Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι μαζί με την αμυγδαλόσκονη και το ξύσμα και αφήνουμε στην άκρη. Χτυπάμε στο μίξερ με το σύρμα το βούτυρο μαζί με 200 γρ. από τη ζάχαρη μέχρι να γίνει ένα κρεμώδες μείγμα προσθέτοντας έναν-έναν τους κρόκους. Όταν το μείγμα αφρατέψει, προσθέτουμε το ανθότυρο και χτυπάμε για λίγο ακόμα. Σταματάμε το μίξερ και μεταφέρουμε το μείγμα σε ένα καθαρό μπολ. Καθαρίζουμε τον κάδο και τα χτυπητήρια και χτυπάμε τα ασπράδια με την υπόλοιπη ζάχαρη έως ότου γίνει μια σφιχτή μαρέγκα.
Ρίχνουμε τη μισή μαρέγκα στο μείγμα, ανακατεύουμε απαλά με μια μαρίζ και στη συνέχεια ενσωματώνουμε λίγο-λίγο το μείγμα του αλευριού. Θέλει προσοχή στο ανακάτεμα για να μη χάσει τον όγκο του το μείγμα, γι’ αυτό και προτείνουμε τη χρήση της μαρίζ αντί μιας απλής κουτάλας, καθώς η μαρίζ είναι ευλύγιστη και αναμειγνύει τα μείγματα χωρίς να τα «ταλαιπωρεί». Εν συνεχεία προσθέτουμε την υπόλοιπη μαρέγκα και ανακατεύουμε με τη μαρίζ με απαλές κυκλικές κινήσεις από πάνω προς τα κάτω.
Αδειάζουμε το μείγμα σε ένα τσέρκι διαμέτρου 24 εκ. -το οποίο έχουμε ακουμπήσει πάνω σε ένα ταψί- ή χρησιμοποιούμε μια βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα ίδιας διαμέτρου. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170°C για 50-60 λεπτά. Δοκιμάζουμε αν το κέικ ψήθηκε μέχρι μέσα, βυθίζοντας στο κέντρο του ένα μαχαίρι· βγάζοντάς το πρέπει η λάμα του να είναι καθαρή, αλλιώς ψήνουμε λίγο ακόμα και δοκιμάζουμε ξανά σε άλλο σημείο. Αφήνουμε να κρυώσει και σερβίρουμε με το γλυκό του κουταλιού σταφίδα.
TIPΌταν χρησιμοποιούμε ξύσμα για να αρωματίσουμε ένα γλυκό, πρέπει να επιλέγουμε ακέρωτα φρούτα, δηλαδή όσα δεν έχουν εμβαπτισθεί σε παραφίνη. Τα ξεχωρίζουμε γιατί δεν είναι τόσο «όμορφα» και γυαλιστερά. Κατά κανόνα κερωμένα είναι τα εισαγόμενα φρούτα, τα οποία υπόκεινται σε αυτή την πρακτική προκειμένου να διατηρηθούν για περισσότερο καιρό και να αντέξουν την ταλαιπωρία της μετακίνησης. Αντιθέτως τα ελληνικά και κυρίως αυτά που διατίθενται στις λαϊκές από τους παραγωγούς είναι τις περισσότερες φορές ακέρωτα. Ακέρωτα είναι επίσης τα πιστοποιημένα βιολογικά φρούτα.
steliosparliaros.gr
Δημοσίευση σχολίου