Το βιβλίο με τίτλο ”Προς την Ελευθερία”, είναι το πρώτο κατά σειρά, της συγγραφέως κι εκπαιδευτικού Ελευθερίας Χαλόφτη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Το κεντρικό του θέμα, είναι η οικογένεια και ο καθοριστικός ρόλος που εκείνη παίζει, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των μελών της. Ένα θέμα που φαντάζει απλό ή και τετριμμένο πολλές φορές, αλλά είναι τόσο σημαντικό κι εξαιρετικά επικίνδυνο, που θέλει μία ηχηρή αντιμετώπιση από όλους.
Αλήθεια, ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς μεγαλώνουν και διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους είναι πάντα ο σωστός; Οι γονείς είναι πάντα αλάνθαστοι και δεν κουβαλούν μαζί τους, λάθη του παρελθόντος; Μήπως η υπερπροστατευτικότητα που δείχνουν στην ανατροφή των παιδιών τους, δεν έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που γεννιούνται στον αναγνώστη, που θα πάρει στα χέρια του αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο ιδιαίτερα καλογραμμένο και κυρίως, πέρα για πέρα αληθινό.
Μαρτυρία. Παλεύοντας με το τέρας της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.
«Όπου να ’ναι θα γεννηθείς σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου. Πατέρας σου θα είναι ο φόβος και μάνα σου η ενοχή. Με το που θα ’ρθεις, η ζωή μου θα γίνει αβίωτη κι ένα μονάχα συναίσθημα θα κυριαρχήσει μέσα μου: η απελπισία. Ήδη ακούω τη φωνή σου –φωνή διαβόλου από την καιόμενη κόλαση– μυρίζω τη φοβερή σου ανάσα –μπόχα από τα εκατομμύρια ανθρώπων που ’χεις καταπιεί ανά τους αιώνες– βλέπω το περίγραμμά σου – σκιά θηρίου που ετοιμάζεται να συντρίψει όποιον βρει στο πέρασμά του. Δεν με ξεγελάς. Όπου να ’ναι έρχεσαι, και τότε… αλίμονό μου».
Η Ελευθερία Φωτεινάκου τα είχε όλα: σπίτι, οικογένεια και… υπερπροστασία. Είχε και αγάπη, με την προϋπόθεση να κάνει πάντα αυτό που θέλουν οι γονείς της. Η αυταρχική μητέρα και ο αδιάφορος, αγχώδης πατέρας την οδηγούν στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Ασφυκτιώντας μέσα στο νοσηρό περιβάλλον της οικογένειάς της, αποφασίζει να ξεφύγει. Προσπαθεί να ενηλικιωθεί, να χαράξει καινούριους δρόμους και να σπάσει τα συναισθηματικά δεσμά της.
Η Ελευθερία Φωτεινάκου κυνηγάει με πάθος την ελευθερία. Θα καταφέρει να την πιάσει;»
Το βιβλίο αυτό είναι ένας καλός λόγος για να σκεφτούν λίγο παραπάνω όλοι όσοι έχουν να διαχειριστούν την καθημερινότητα τους με παιδιά ή παραμένουν οι ίδιοι παιδιά. Από γονείς, εφήβους και νέους, μέχρι εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και φοιτητές. Ο καθένας μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο που μιλάει με τόσο ρεαλισμό και δίχως υπεκφυγές, για μαθήματα ζωής που λαμβάνουμε από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας και τα οποία μας ακολουθούν για όλο μας το βίο.
Μέσα από αυστηρότητα, επιχειρήματα και γεγονότα της καθημερινότητας, η Ελευθερία Χαλόφτη θέτει επί τάπητος το θέμα της σωστής διαπαιδαγώγησης γονιών και εκπαιδευτικών, συγκρίνοντας το με άλλες εποχές. Ποια είναι τα λάθη; Τι δε γίνεται σωστά; Γιατί οι γονείς, προσπαθούν με λάθος τρόπο να θεωρήσουν τα παιδιά καθρέπτες της δικής τους προσωπικότητας;
Aυτό που επίσης τίθεται με έναν πολύ αριστοτεχνικό τρόπο, είναι το θέμα της αυτογνωσίας που πρέπει να υπάρχει μέσα από την εκπαίδευση, με σκοπό το παιδί να αγαπάει πρώτον και κύριον τον ίδιο του τον εαυτό, για να μπορεί να αγαπήσει και τους γύρω του.
Καταγράφοντας γεγονότα, μέσα από την ενδιαφέρουσα γραφή της, η συγγραφέας, μας φέρνει στο μυαλό μνήμες από τη δική μας ανατροφή. Καλές και κακές. Το βιωματικό στοιχείο κυριαρχεί, κάνοντας το βιβλίο πιο οικείο στον αναγνώστη. Το μήνυμα που μπορεί κανείς να λάβει, κλείνοντας αυτό το βιβλίο είναι οι βάσεις που καλό θα είναι να λάβει ένα παιδί, μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία, που ο ένας σέβεται τον άλλον. Γιατί δίχως τον σεβασμό στον άνθρωπο, η κοινωνία μας δείχνει το πιο νοσηρό της πρόσωπο.
Σας συστήνω ανεπιφύλαχτα το συγκεκριμένο βιβλίο, που οφείλει να κοσμείται στη βιβλιοθήκη κάθε ελληνικού σπιτιού. Καλή ανάγνωση!
Δημοσίευση σχολίου